Schetsen, deel 7

88    HUISREIS.

Bij ’t roer stond de stuurman.

„Nou al op, jong?”

„Ja,” zei ’t kind, dicht bij ’m neerhurkend — en alsof ’t iets nieuws was: „Ouwe Bas is gesturven.”

„Ja, ouwe Bas is ’r geweest,” knikte de stuurman.

„Zoo ineens,” zei ’t kind.

„God’s wil,” zei de stuurman.

„Hij het zoo geschreeuwd," praatte het kind: „akelig hoor” ....

„Dat wil ’k geloove,* knikte de stuurman opnieuw.

Ze zwegen, de man en het kind.

De bom lag bijkants stil. De zeilen klepperden slap langs de masten, 'r Was haast geen wind.

„Hoe ziet ’n dóóie ’r uit?” begon’tjongske weer.

„Nou — hoe zal ’k ’t zégge,” praatte de stuurman: „belazerd natuurlijk.”

„Houdt-ie z’n oogen open?”

„Dat hangt ’r van af. Soms wel. Soms niet.”

„En verder”....

„Verder niks,” bromde de stuurman: „Je mot niet zooveel van de dood vragen, jong.... Ga liever koffie zetten” ....

„Koffie zetten,” schrikte het kind: „nee ’k ga niet bij Bas” ....

„En de schipper leit ’r èn Gijs* ....

„Die slapen” ....

Je mot niet bang wezen, jong”----

„Née, stuurman”----

Maar toen ze an wal kwamen, zat-ie nog bij ’t stuur.

En toen ze Bas neerlieten in ’n schulpenkar om ’m naar huis te rij jen keek-ie den anderen kant op. 't Paard trok de kar door ’t water, ’n Eind op het strand leek ’t ’n gewoon vrachtje, dorst Pieter eerst meehelpen bij de bun om de tongscharren en d’andre visch te scheppen.