Schetsen, deel 7

HUISREIS.    87

ze. Wat had-ie naar gedaan voor-ie stierf, as ’n hond die huilt. En wat was ’t aaklig — die kooi, die zwarte kooi, die kooi met ’t stroo en den zak over de witte haren. Helder-wakker keek’t jongske omlaag. Op ’t tafeltje stonden de borden, die-die strakkies wasschen most, de borden waarvan ze rijst met bier hadden gegeten. De lepels leien ’r naast door mekaar. Op ’t fornuis glimde de ijzeren pot. ’t Wieglend lampje lichtte — de olieschoenen schommelden heen-en-weer. Soms klotsten de hakken. En ’t klokje tikte. En langs de wanden zoog ’t water, klokkend, schurend alsof ’r ’n lek was. Onrustig draaide ’t kind zich af. De kleeren zweetplakten om z’n lichaam, z’n schoenen snoerden als lood. Starend naar de wand z&g-ie Bas, Bas met z’n mageren bruinen kop, z’n kleinen, spitsen neus, z’n scherpe, grijze oogjes, z’n witte haren die van onder de pet sneeuwden. Hoe meer-ie naar den wand keek, hoe sterker-ie Bas zag, Bas zooals-ie onder de lamp naar de bijbellezing geluisterd had en geknikt. En weer in z’n ooren klonk het verstikt gereutel dat ’m wakker gemaakt had, dat-ie gehoord had door ’t houten beschot.

Pietertje draaide zich om, nóg eens. Nou zag-ie de kooi weer, ’t stroo, de beenen, den zak. As-ie zóo Jag, zag-ie de oogen niet, maar toch — o lieve God — ’t schrikkelijke van de zak, de zak over ouwe-Bas z’n hoofd — en de zwarte, heesche, èpja-gende stilte, de stilte die van uit ’t gat te schreeuwen begon, die je hersens doorbeukte, ’r gele vlammen in sloeg, de stilte die draaide en gromde en kraakte en knepperde....

In eens was-ie z’n kooi uit, klom ’t trapje op, hapte adem. ’t Maansikkeltje dreef door ’n schuiming van bleeke, kartlende wolkjes, de sterren schenen, de kust streepte nader.