Schetsen, deel 7

HUISREIS.    83

schudde den schouder van den ouwen visscher. „Bas!.... Bas!”....

De ouwe lei stil, de hand verkromd tot een bal, het witte haar verwaaid op het piekende, builende, stroo. Z’n gezicht, zijwaarts gewrongen naar den wand van het schip, leek in het stroo verwroet.

„Wat is d’r nou, jong,” snauwde de schipper, ’t hoofd uit de andere kooi stekend. Hij sliep net zoo lekker — de dekselsche aap____

„Bas doet zoo raar,” zei de jongen, schuw van het kooigat terugwijkend.

„Raar? Wat raar? — Bas! Hé! — Por ’m is op!”....

„Ik durref niet,” sprak angstig het kind: „straks het-ie zoo raar geroepe dè,’k ’r wakker van wier en nou beweegt-ie heelemaal niet”.

„Bas!” schreeuwde de schipper nu harder, ’t Bleef stil in de kooi. Je zag alleen de flauwing van ’n jekker, het witte gepluis van het haar en ’n plom-ping waar de heup moest zijn. Gijs, die naast den schipper sliep, ook wakker geworden — as de schipper z’n bek openzette was ’t raak — gromde z’n baardigen kop uit ’t stroo. En gezamenlijk kéken de schipper, de matroos en de jongen. Er móest iets mis zijn.

Over ’t dek klonken stappen. Dirk, die met den stuurman de wacht had, klompte naar ’t luik en een oogenblik slokte z’n pootig lichaam ’t licht van de maan.

„Roep jij Bas is,” zei aarzlend de schipper en terwijl de stevige matrozenhand in ’t donker van het kooigat bewoog, sprak niemand ’n woord.

„ .... Wel verduiveld,” schrikte de matroos, óok terugwijkend.

Toen begon de jongen angstig te huilen, énkel om ’t tasten der hand en de stilte.