Schetsen, deel 7

Nog geen uur leien ze te slapen of Pieter schurkte overend. De olielamp scharnierde piepend, tam van schommling, lichtgolfjes wieglend over de rommeltafel, ’t fornuis en de banken. Door ’t dek-luik gleed maanlicht, strepend langs de traptreden, melkwittig-ketsend tegen de kommen op ’t hoekkastje. Loom en bonkig zwalpten de olieschoenen, klotsend met den cadans van ’t schip. En uit de overzij-kooien klonk ’t gesnurk van den schipper, zoo luid alsof ’r ’n varken lei. Nee, ’t was wat anders geweest. Hij had iets gehoord in z’n slaap, ’n kreun of ’n gil, iets raars en benauwds. Nou op z’n elbogen gestut, de oogen schrik-wijd gespard, keek-ie in en door ’t logies. En opeens sloeg-ie z’n beenen weg uit ’t stroo. Boven ’m, in de kooi waar ouwe Bas sliep, reutelde ’t dof en gerekt, alsof iemand stikkend ademscheürde van onder ’n knie op z’n strot.

„Bas — scheelt je wat?” klonk de angststem van den jongen en vinnig beklopte z’n vinger ’t hout.

Het reutlen werd zachter, gedempter, hield op. Maar alweer daadlijk klaagde ’t wreede, stootender, bitser.

Toen sprong de jongen uit z’n kooi en z’n hand