Schetsen, deel 7

REUZENSOM.    69

Goedig-glimlachend, ja-knikkend of nee-knikkend zonder te praten leunde Leon in z’n stoel.

’n Vol jaar was-ie van huis geweest, had negotie gedreven in ’t buitenland, van alles en nog wat, was voor ’n paar dagen thuis gekomen met ⁹n voddig cadeautje voor moeder, ’n prullige tabakspijp voor vader, onnoozele hebbedingetjes voor Mijntje en Flip.

Daar waren ze béstig tevreden mee geweest.

De surprise had-ie bewaard, ’t spaarduitje, de som die die an ze s p a n d e e r e n wou, de som waarvoor die ze in d’r bullen wou steken voor-ie weer as marskamer de wegen opging.

En nou in volkomen verbluffing keken de tobbers die dag aan dag van d’r beetje negotie leefden, die in de Jodenbreestraat met scharren, komkommers, citroenen, met wat ’t seizoen bracht, d’r kost mosten scharrelen, zomer en winter, soms honger, soms ’n lekker stukkie koppenvleesch voor Sjabbes — naar het kapitaal, het wonder, de reuzensom in Leons stevige, door arbeid geëelte handen.

Vader sprak ’t eerst:

„Magge we niet anneme — da’s te veel” ....

„Veuls te veel,” zei moeder: „nee dat magge we niet” ....

„Dan kan-die niet misse,” bevestigde Flip.

„Hij meent ’t ommers niet,” redeneerde Mijntje vagelijk sprekend tot ’t gezond-verstands-fantasie-ding in ’r hoofd dat zich niet dadelijk wennen kon an zooveel balddadige geldverspilling.

„En as ’k ’t wèl meen!” kwam Leon uitbundig druk los, weeldrig gebarend en ’t een pootig argument op ’t andere stapelend: „Ben ’k van de reis werom gekomen om gijntjes te verkoope? Zal ’k vader en moeder lekker make met ’n dooie mosch? Wat klets jij nou? Vijftig guldens op de kop af heb