Schetsen, deel 7

REUZENSOM.

„Hè-hè!”, lachte Leon hard-schreeuwrig.

Z’n groote gele tanden glansden vettig in ’t lampelicht, z’n oogen zwommen van pretsprankels.

„Nou wil-die ’n gijntje uithale — met óns — ver-sta-je niet?”, stil-knikkelde vader: „mijn krijg je d’r niet in” ....

„En mijn nog minder,” lachte moeder: „ja, wij

zalle ’n lijsie opmake! Nog in geen tién jare”____

„’n Lijsie — ’n lijsie,” beweerde Mijntje, zange-rig-spottend : „as ’k ’n lijsie mot opmake ben ’k nog in geen dàg klaar” ....

„Hè-hè!”, schreeuwde Leon weer —en z’n dikke handen beklapten z’n knieën dat ’t klonk: „hè-hè — en as ’k nou boter bij de visch geef”....

„Boter bij de visch,” herhaalde vader, lichtschuw-verwonderd. Z’n pijp hield-ie aarzlend in de bevende hand, bukkend gelijk om Leon van ónder de lamp te zien.

„Boter bij de visch,” zei Flip.

„Boter bij de visch? Jij zal boter bij de... zei moeder ongeloovig, niet eindigend.

’t Kón niet. De jongen wou ze d’r in laten loopen. „Hij zal margarine bedoele!” gilde Mijntje over het tafelblad.