Schetsen, deel 7

HERR DOCTOR FALKLAND.    91

Dat hèlpt.

’n Vrouw is eene voortreffelijke secretaris.

Alleen om die reden zou je trouwen. En ’n vrouw is véél geduldiger tegenover aankomende dichters, menschen-met-inteekenlijsten, opinie-vragers etc.

Wanneer dus je maatregelen goed genomen zijn, je desniettegenstaande er herhaaldelijk tóch invliegt, is het verschoonbaar en verklaarbaar, als je eenigs-zins brieschend van aangezicht tot aangezicht tegenover de stevige noodhulp-boerenmeid staat, die lessen en alles vergeet en je in ’t bijzijn van den bezoeker toeschreeuwt dat *r ’n heer is om je te spreken.

„Stommerik, * zeide ik: „je wéét dat ’k niet thuis ben. *

Zij fixeerde me bete, zweeg.

„Hoe heet-ie?*, snauwde ik.

„Weet ’k niet, meneer!*

„Vraag ’t dan!*

Ik hoorde haar naar de huisdeur sjokken, alsmede een brok gesprek.

„Hoe of u hiet?*

„Waas?*, vroeg de Duitscher.

„Uw naam!*, herhaalde de boerenmeid.

„Ach ja go!*, sprak de Duitscher. Er kwam eenig gefrommel en de meid klompte de gang terug, overreikte een kaartje: S. Pagel, Kleist-str. 16, Berlin W.

Bezoek uit Berlijn. Sakker, sakker, hoe groeide je reputatie, nou Duitsche kranten zoo ijverig je feuilletons overnamen.

„Ga na m’n vrouw boven,* zei ik milder: „waarschuw ’r en laat den meneer voor.*

Het huis werd bedrijvig. Deuren gingen open en toe — de trap kraakte. Mooi zoo: de secretaris kwam benee.

„D’r is ’n Duitscher uit Berlijn,* expliceerde ik zachtjes: „vraag wat-ie wil*____