Schetsen, deel 7

92    HERR DOCTOR FALKLAND.

M’n vrouw statigde door het gedweild portaaltje — ik trok m’n boord aan, m’n dasje, m’n jasje.

’n Auteur moet het décorum in acht nemen.

Je kunt als opkomend schrijver de lui en allerlaatst büitenlandsche lui, die je buiten bezoeken niet in je hemmetje ontvangen. Het staat niet.

Kiekjes van Edmond Rostand bijvoorbeeld —ik neem Rostand omdat diè de laatste prent der Littéraire Aglaja vertegenwoordigt — vertoo-nen Edmond Rostand te paard, Edmond Rostand in de verandah van z’n villa, Edmond Rostand op de fiets,EdmondRostandzwaar-peinzend voor z’n studeertafel met een achtergrond van folianten en boekstapels, Edmond Rostand in ’n tilbury, Edmond Rostand op z’n morgenwandeling. Zooals de kiekjes van Rostand zijn, zoo zijn de kiekjes van de heele beroemde-wereld.

Nimmer zag ’k ’n groot man gephotographeerd in z’n hemmetje, terwijl ik vermeen dat niemand lekker werkt met ’n Prince-of-Wales-boord en ’n overhemd aan.

Het gezond verstand geeft je ’t beeld van ’n auteur in z’n werkkamer, zoo ongegeneerd mogelijk, met sloffen, ’n eindje pijp, ’n hemmetje (meestal vuil,) aschrommel etc.

En kiekjes presenteeren doorloopend erg gesoigneerde heeren, die uit d’r oogen kijken alsof ze zoowaar inspiratie gevoelen.

Dat is onder ons gezegd mal.

Als iemand ’n kiekje van je neemt, kijkjescha-p i g, met buitenissige oogen — als je heuschelijk wérkt kijk je enkel, voor geen kip zichtbaar, naar je papier: ik althans herinner me niet ooit met’n beroemde-mannen-gelaat voor m’n tafel gezeten te hebben, behalve.... maar dat komt.