Schetsen, deel 7

90    HERR DOCTOR FALKLAND.

Het kort moment dat m’n kamerdeur open en dicht klapte was voldoende om ’m ganschelijk te zien en de woorden te hooren: „Ist Herr Doctor Falkland zu Hause?”

De boerenmeid, die natuurlijk geen Duitsch verstaat, plapperde ’t een of ander en ’t schichtig komen en verdwijnen van m’n hemdsmouwen waarnemend, riep ze galmerig de gang in: „meneer, daar is ’n heer om u te spreken!"

Kwaadaardig bleef ’k in de kamer.

Toen slofte ze aan en voor de twééde maal, maar nu beslister, drensde ze door den deurkier: „Daar

is ’n héér, meneer!"____

De kamerdeur vlamde grimmig open.

M’n wijsvinger wenkte haar dreigend, m’n oogen snauwden haar toe.

U zult zoo zeggen dat een dermate onschoon, onwijsgeerig gebaar in contrast is met de voorstelling die gij u niet alleen van ’n auteur maar méér nog van z’n verhouding tot dienstbare huisgenooten maakt of gemaakt hebt.

Maar wanneer gij in Falkland’s plaats, bijna daaglijks uw schel ziet beschellen door aller-onmo-gelijkste lieden, die u vooral persoonlijk moeten spreken en u dan persoonlijk met den onbe-schrijflijksten nonsens lastig vallen, met een ont-werp-drama, met ’t verzoek van een operatekst, met een idee voor ’n roman, novelle of „Falk-landje", met aanzoek om dit of dat varieerend van handteekening tot kalf-achtig snobisme — groote góden: wiè had óóit Falkland-snobs gedacht! — wanneer ge te midden van sérieus-bedoeld werk herhaaldelijk gestoord, opgehouden, moe-gebabbeld wordt, dan neemt ge resolute maatregelen en kauwt der meid het lesje voor: „voor niemand thuis — iedereen naar m’n vrouw zenden.”