Schetsen en vertellingen

De voorbijgangers wijken angstig opzij - en zoo waar Sorrie is in draf.

Dit alles vereischt eenige opheldering. Weet dan dat Lou en ik op ’n akelig heeten achternamiddag op ’t denkbeeld komen om een paar uurtjes te ‘toeren’, maar zonder koetsier. Het is onpleizierig om altijd tegen den glimmenden rug van ’n voerman aan te kijken. Je ziet niks van de natuur, je voelt je niet zelfstandig, je bent overgeleverd aan de willekeur en de slaperigheid van een dèrde: Kortom, er zijn van die momenten in je leven, waarin je mannelijkheid in contact komt met de kindermeid op den bok. We huren dus een panier zonder koetsier. Als je een paar maal zelf gemend hebt, krijg je verstand van paarden, kun je een behoorlijk gesprek voeren met de stalknechts van ’n circus en je beter onderhouden met de tram-koetsiers.

Voor alle zekerheid geven we den stalbaas formeele instructies. Het paard mag niet schrikachtig zijn, niet bang voor schieten, schreeuwen, gegil van een locomotief etc.

Om twee uur komt de panier voor en maken we kennis, als boven, met den klepper dien we voor ’t eerst zelf zullen mennen. Van ouderdom van paarden heb ik niet ’t minst verstand. Maar Sorrie zouden we onder menschen, onder ons, iemand op leeftijd noemen. De knokels van z’n achterpooten steken als bruine wiggen uit den ribbenrug. Sorrie is schrikkelijk mager. Hij zou niet magerder kunnen zijn. Hij is wonderlijk mager. ‘Mager maar taai, meneer, net als de hanen.’

Sorrie is in draf. De bewoners van ’t dorp kijken ons na, tikken an d’r pet. Je krijgt een welbehagelijk gevoel over je, als je zit in je eigen rijtuig met de zweep rechtop naast je en door de dorpelingen gegroet wordt. Minstens kon je zoo burgemeester zijn. Sorrie klotst rustig voort. Er ligt iets statigs over z’n botjes.

‘Morgen.’

‘Morgen.’

We rijden den pastoor voorbij, die bij de kerk een sigaar rookt. Hij kijkt ons ook na en ik laat Sorrie steviger loopen, om den pastoor te doen zien, dat ik ’t wèt goed kan.

Wie beweert dat sturen moeilijk is, spreekt een pertinente onwaarheid. Bij Sorrie althans, heb je maar te roepen: ‘Allee! Allee!’, wat an de leidsels te trekken en met ’n bevalligen schok, rukt-ie de

69