Schetsen en vertellingen

‘Je wordt maar ééns gek in je leven/ zei Daantje galant: ‘je ziet ’r uit als ’n dooie marketenster in je stoel. God mensch laat je toch niet uitlachen!’

‘Jij had dominee motten worden!’ snauwde Rosselies achter haar masker.

Zij zat nu naast het buffet om te letten op Daantje, die van avond moest schenken. Ze zat voor den spoelbak en achter haar rug was het egaale gerij van de glazen, die aan latjes hingen. Het roode haar pluimde uit boven het groene masker, waarin het listig geschitter der oogjes. Ze had een kolossaal plezier, was van avond ‘uit’, bemoeide zich maar voor één derde met de zaak. En langzaam kwamen de klanten: Bas, de strooper, met zijn meid en Stork de smokkelaar en de oude Kroder en de manke Willem en ’n hoop anderen, allemaal gemaskerd. En die zagen Rosselies zitten naast het buffet, Rosselies in haar lila maskerade pakje, verschoten, bevlekt, met groene garneersels, - Rosselies met de armen van bleek spek, den hals van rozig spek, den boezem van gekartelde melk, - Rosselies met paarse kousen en fluweelen pantoffels. Dan zeiden ze tegen mekaar: ‘Kijk Rosselies!’ - maar ze lieten niks merken, deeën alsof ’r ’n vreemde zat en Stork de smokkelaar, die je daalijk herkende aan zijn snorpunten en z’n lange zwarte sik kwam haar vragen voor ’n wals.

‘Mag ik de eer hebben, schoone onbekende?’ zei hij.

Zij, den mond achter het groen masker vertrekkend, zooals zij zich verbeeldde dat freules spraken, een mond als een pruilig spitsje, antwoordde met affectatie: ‘...Oöh pardon mijnheer... öoh pardon ... ’k Sweet soo dat ’k liever is ’n walsie oversla...’

‘Kom, schoone onbekende,’ drong hij aan, graaflijk van gebaar in zijn adellijk kostuum: ‘maar één walsje!’

Rosselies grinnekend van lol dat hij haar niet herkende, sprak weer met verknepen mondje en geluid érg hoog, schrikkelijk-aristocra-tisch:

‘... Nee, zag... ’k Voel me beenen haast niet onder me lijf, zag... Nee, zag...! En mijn aanstaande is zoo schraklijk jaloersch, zag...’ Dan kwam manke Willem op haar toe, haalde z’n pruim van onder zijn domino en groette:

‘Dag Rosselies...’

58