Schetsen en vertellingen

‘Toe tantetje, nog één golf!’

°t Wordt zoo guur, kinderen.’

‘Oe! Oe! Hoera!’

‘Hè, dat scheelde weinig!’

‘Sta u maar op, tante - wij zullen uw stoel wel verzetten.’

‘Roep oom nou ook. Z’n voeten zullen nat worden.’

‘Hè, nee! Laat ’m nou eens in ’t water zitten!’

‘Nee, nee, nee.’

‘Kijk, zóó. Met z’n voetenbank onder z’n voeten kan-ie nog wel een minuut blijven zitten. Als ’t water ver om ’m heen is, zullen we ’m roepen.’

Lachend blijven ze op sterkere golven wachten. Oom zit nog heele-maal droog met z’n voeten op ’t voetenbankje. Ze kunnen alleen maar z’n knieën, z’n opgeschorte broekspijpen, ’n afgezakte kous en z’n bottines zien. Scherp steekt de ronding van den gelen badstoel af tegen de holle, zwarte ruimte der zee. De witte schuimstrepen lijken er op aan te rennen. Maar dichtbij glijden ze effen weg als een mes, dat over een plank slijpt.

‘Nou zitten d’r nog drie in ’t zakje.’

‘Nee, Jetje, ik wil d’r geen meer hebben.’

'Toe, mevrouw, ’t is nog zoo’n lekkere.’

'Die’s voor jou Cor. - Zoo, de boel is op.’

‘Tante, daar is de prinses weer.’

‘Wat blijft ze lang an ’t strand, vin-u niet?’

‘Ze heeft u gegroet. Heb u gezien? Wat ’n lieve vrouw.’

‘Ja, die is nou heelemaal niet trotsch.’

‘Hoera! Hoera! Oom zit in ’t water!’

‘Hendrik!’

‘Hen-de-rik!’

‘Oome! Oo-mè! Oo-mè!’

‘Hahaha...! Hij zal niet weten wat-ie ziet als-ie wakker wordt.’ ‘Hen-de-rik! Hen-de-rik!’

‘Meneer Tas...! Meneer!’

‘Oome! Oo-mè!’

‘ Daar heb je ’t nou! Nou hoort-ie ons niet door ’t leven dat ’t water maakt.’

‘Nou, maar ik durf d’r best heen te loopen.’

‘Nee. Laat dat nou. Je krijgt natte voeten voor niks. Jongen! Jongen!

50