Schetsen en vertellingen

‘Zou oom geen kou kunnen vatten?’

‘Welnee. Die dut hier eiken avond/

‘Zou z’n sigaar niet kwaad kunnen?’

‘Z’n sigaar. Waar is z’n sigaar?’

‘Hij heeft ’m laten vallen.’

‘Nee, niet meer oprapen, Cor, nou rookt-ie ’m toch niet meer.’ ‘Kijk’s, daar gaat een jacht. Hoe eng, om ’s avonds te zeilen.’

‘Hè! Haast met ’t zeil in ’t water. Vreeselijk angstig! Oe! Oe!’

‘Oe, oe!’

‘Oe!’

Tante en Cor en Jet springen met angstige gilletjes op. De vloed is ineens met zoo’n kracht op komen zetten, dat ’t water tot aan de verlakte laarsjes spat. Maar ’t loopt dadelijk weer terug.

‘Zouen we nou maar niet gaan verzitten?’

‘Hè, nee tante!’

°t Is zoo dol mevrouw, om nog éven te blijven.’

‘Jullie bent net kinderen.’

‘Vanmiddag heb ik ’n mijnheer aan ’t strand gezien en die bleef nog zitten, toen ’t water ’n heel eind ver was. Toen moest-ie z’n kousen en schoenen uittrekken. Nee, Jet, ’t was om te gillen.’ ‘Was dat die met de roode snor?’

‘Precies - die.’

‘Neem u nou nog een fondant, mevrouw.’

‘Nou nog ééntje.’

‘Die in ’t goudpapier is heel lekker. Daar zit geglaceerde kastanje in. Proef u wel?’

‘Pas op de golf, Jet!’

‘Nee, die komt niet zoo ver... Jij nog, Corrie?’

‘Zijn d’r nog van die ulevellen?’

‘Nog één.’

‘Nou zal ik beter oppassen. Hier heb je het papieretje.’

‘Waarom lach je zoo?’

‘Nee, maar, wat ’n onzin! Au-a-a-a...! Nee maar ’t is om te gillen: “Hij die u minnen zal tot aan zijn dood Heeft wenkbrauwen en haren rood”.’

‘Da’s de meneer uit den badstoel van vanmiddag!’

‘Kom meisjes, doe toch niet zoo kinderachtig! Zouen we nou maar niet gaan verzitten? Kom Hendrik!’

49