Schetsen en vertellingen

‘Oom slaapt, Jet.’

‘Slaap t-ie alweer! Hendrik! Hendrik!’

‘Laat ’m nou slapen, tante. Hij zal moe zijn.’

‘Hendrik, leg dan tenminste eerst je sigaat opzij. Kijk-die nou weer eens knoeien met de asch.’

Tante slaat met d’r zakdoek de asch van oom’s broek. Oom blijft rustig ingedut met z’n hoofd schuin weggezakt tegen den zijwand van den badstoel. Ze ziet niets van ’m dan de punt van z’n bruinen baard, ’n glimmertje van de gouden lorgnet en ’n tip van z’n neus. ‘Zoo morst-ie nou altijd met z’n sigaren als-ie na den eten indut.’ ‘Gaat oom hier niet vooruit?’

‘Vooruit? Hij is zoo gezond als ’n visch. Hij beeldt zich alles in... Hij is nog nooit ziek geweest.’

‘Toch heeft-ie an pa geschreven, dat-ie zich zoo zwak voelde.’ ‘Malligheid. Hij is net zoo gezond als ik. Dan heef t-ie hartziekte, dan weer leverziekte, dan weer zegt-ie dat z’n ruggemerg... Allemaal verbeelding.’

‘Hij ziet er ook héél goed uit.’

‘Nie-waar?’

‘Nog een fondant, mevrouw?’

‘Strakkies, Jet.’

'Cor, jij?’

'Nee, die niet... Die ulevel.’

‘Is d’r ’n vers bij?’

‘Wacht even... Hier heb je ’t.’

‘Laat ’s lezen? “Bij ’t slaan van elk liefhebbend hart, komt..Hè hoe jammer... Daar waait ’t weg.’

‘Zou ’t vloed zijn?’

‘Dat kun je toch wel zien.’

‘Dan kunnen we hier ook niet lang meer blijven zitten.’

‘O, nog wel ’n tien minuten.’

‘Prachtig is de zee, hè, als ’t zoo donker wordt.’

‘Zie je dat witte wolkie - daar is de zon ondergegaan.’

‘In de verte heb je de vuurtoren.’

‘Wat ’n licht! Je zou zweren dat ’t vlak bij was.’

‘Krijg u ’t koud, tante?’

‘Ja, ’t is altijd koel aan ’t strand, ’s avonds.’

‘Jongen, jongen, wat komt ’t water opzetten!’

48