Schetsen en vertellingen

'Dank u wel, mevrouw/

Sien dribbelde naar de keuken. Wij haar na. Moeder liet haar altijd de vodden en beenen verkoopen. Daar had ze dan 'n wekelijksch extraatje van. In de keuken, netjes ingeknoopt, lag 't pakje klaar. 'Nou - d’r zit me heel wat in/ zei Sien tevreden: 'sjongen, sjongen, wat 'n beenen van de week! Jullie heb me aardig gekloven, hè!'

'Sien haast je nou wat!’

'Ja, ja, jongeheer!'

'Kom dan Sien! klaagde zus.

'De pannekoeke!', riep ik.

Hè, zoo n héélen dag bij Sien, en spekpannekoeken eten, dat was me zoo iets.

Wij lieten haar geen oogenblik alleen, holden de gangen door, zoenden moeder nóg eens - toen op weg.

Druk-babbelend liepen we mee. Zij had ouwe, beenige rimpelhanden met koperen ringen.

Eerst kocht ze balletjes, toen kregen we 'n glas melk - zoo snoepend

kwamen wij bij haar 'thuis.

Ik weet nog op een haar na, hoe 't er bij Sien uitzag.

Ze woonde op een kamertje, twee-hoog, achter. Er stonden bloempotten voor 't raam dat uitkwam op een binnenplaats. Er hingen prenten aan den wand met oorlogsschepen en admiraals en tegen den schoorsteen had ze het Prinsesje gespijkerd tusschen een ouden kalender en een reclamekaart voor scheerzeep. Wij kinderen keken nieuwsgierig rond, bewonderden de snuisterijen op de latafel, bewonderden de prenten, speelden met ganzebord en pepernoten. Terwijl stond Sien te koken. Ze had 't èrg druk.

Eerst lei ze haar kacheltje aan, zette water op, begon het beslag voor de pannekoeken klaar te maken. De groote podepel roerde in de roodaarden pan; de knokelige handen bewogen ijverig. 'Jongeheer èn jongejuffrouw,' zei Sien: 'nou zullen jullie is smullen!^ 'Krijgen we énkel pannekoeken?', vroeg zus.

'Nee hoor,' lachte Sien geheimzinnig: 'jullie zal je maagjes vol eten... eerst lékker soepie... dan vleeschie met aarpels en lékkere saus... en dan zooveel pannekoeken as je maar lust.’

Wij speelden al geen ganzebord meer. De soep stond te pruttelen, 't vleesch lag te braden en in de roodaarden pan was een beslag voor een kazerne soldaten.

39