Schetsen en vertellingen

lee al te kijken.

'Wat ben jij ’n tijd weggebleve!'

Riek bleef even ademhappen van benauwdheid onder de dekens. Toen zei ze met oogen gróót-open: 'Ze hebbe me lekker niet... gesneje...'

*) De dood.

GROOTMOEDERTJE

Ze wreef d’r beenige skelet-handen over de in de rokken puilende knieën, angstig, met hortende rukken. Als die nou maar kwam. Als die nou maar gauw kwam. Zoo’n spéélsche jongen. Trui kon d’r elk oogenblik zijn. Dan had je de poppen an 't dansen, was d’r weer ruzie en knorren. Waar bleef die nou? Ze had 't nog zóó gezegd. Daar ging de bel. Was 't Trui of een van de kinderen? Nou dee de meid open. Hij was 't. Sjors alleen bonsde zoo de trappen op zonder z’n voeten te vegen. Goddank.

'Ben jij 't Sjors?'

'Ja gromoe.'

'Heb je 't?'

'Ja gromoe.'

Uit z'n warmen broekzak haalde het ventje een medicijnflesch, half-gevuld. Met d’r bevende skelet-handen nam ze het aan, dee de kurk er af, rook even, dee 't weer dicht, moffelde het weg in haar zak.

'Hoeveel geld heb je over?'

'Vijftien cent.'

Netjes telde hij de warme centen op de vensterbank.

'Die zijn voor jou, Sjors. Zal je niks zeggen?'

'Nee gromoe.'

'Je moe hoeft 't niet te weten, hoor je?'

'Nee gromoe.'

'Koop jij nou maar wat knikkers. Geen snoepgoed, hoor je?'

'Ja gromoe.'

29