Schetsen en vertellingen

je verstaan, zulke verstandige ooge, zulke slimme ooge, hè tante?' ‘Of she je verstaan?’, toeterde tante: ‘of she je verstaa-aa-aan...? She verstaan alles, alles... Shoo wijs as e mensch... Of she! Of she...! Niewaar me rabbemedijntje... me bolleboostertje?’

‘Nou kijkt-ie u an, tante, alsof die wel zou wille antwoorde, hè?' ‘Weet je wat ik wel is denk,' hoofdschudde tante Mijntje ernstig, zwaar-verzonken in wijsgeerige gedachten: ‘ik denk shoo dikwijls as ik met she spreek: shou ’t nou shoo’n wonder shijn as je she is wat vroeg én dat she ja sheie, of dat she néé sheie, of dat she sheie: geef mijn ’n klontje. Watte? Shou dat shoo n wonder shijn? Shijn dr niet meer mirakels gebeurd?'

‘Nou,' zei Marie: ‘dat zou wat griezelig zijn. Verbeel is! Verbeel is dat u ze wat zegt, dat ze d'r mond opendoen en antwoorde. 'k Denk u zou wegloope van angst/

‘Maar she doen ’t niet/ zei tante: ‘beeschte spreke niet. Ik sheg alleen maar dat she soms shóó kijke, shóó verstandig, dat je bij jeshelf denkt: nou mankeert alleen nog 't spreke, niewaar waffedebassies? Niewaar me schnoetemedijntjes?'

Op een avond moest Bennie voor z n moeder n boodschap aan tante Mijntje overbrengen. Juist wipt-die de deur binnen toen 't dagmeisje er uit kwam. In de voorkamer was de lamp aangestoken, brandde 't lichtje in 't komfoortje, zaten de twee pucken slaperig te scheef leunen. Tante scharrelde nog in 't keukentje. Bennie begon met 'n greep te doen in 't trommeltje met boterkoek, propte z'n mond vol, nam nog 'n reep en zou door tante betrapt zijn, als-ie niet bijtijds in de alkoof gevlucht was. Benauwd, bang voor tante die 't zeker aan moeder zou vertellen, gluurde Bennie door den kier van de deur.

Tante ging gemakkelijk in den leunstoel zitten, keek lodderig naar Toto en Titi, knipte met de oogleden en zei: ‘Shoo, shoo... Nou gane wij is lekker slaapies doen... hè, kindertjes! Hebbe jullie ook slaapies? Hè?...

Bennie in de alkoof, die al zóó veel van de pucken gehoord had en zóó dikwijls had hooren zeggen dat 't tante niks zou verwonderen als zulke verstandige dieren op ’n goeien dag antwoord gaven, had moeite om z'n mond te houen. Wat zou tante schrikke!... Wat zou ze 'n gezicht zette...

Tante, lodderig-kijkend, knikkebolde even. Maar de dikke pucken,

19