Schetsen en vertellingen

onrustig door neefje in de alkoof, bleven rechtop zitten.

.. Wat is d'r dan me raffedemijntjes? ... Hebbe jullie dorscht... Shal de vrouw water geve? ... Drinkies hebbe, kindertjes?'

Op 'n schoteltje schonk tante Mijntje water uit de karaf, liet de honden drinken.

‘Shoo... Shoo... Nou slaapies doen, hè? Strakkies 't klontje, hè? ... Watte shegt-ie dan? ... Watte shegt-ie?’

Rafrafraf! Rafraf!

‘Goed shoo! Goed shoo!... Titi ook 'n goe-oe-oed hondjèèè van de vrouw, niewaar Titi?'

>^a‘^a/

Opschrikkend, met bevende luistring, hoekte tante Mijntje in haar stoel.

'Kaatje! Kaatje! Bè-je nog achter, Kaatjèèè?'

Geen antwoord. Had ze zich zóó vergist?... De hond had zeker gegeeuwd... Watte schrik... Watte schrik... De schrik zat in haar beene... Hèhè!... Hèhè!... En vrindlijk-lief klaarwakker, praatte ze nog eens met den dikken puck.

‘. .. Wat dee je me schrikke... Mag je shoo geeuwe, stoute hond? ... Wil jij wel is gauw gaan legge?

‘...Ja-a-a!’

Watte? ... Watte?... Nou had ze zn bek zien vertrekke... Zn zwarte glinsteroogen glansden, alsof-ie zoo net wat gezegd had... Met open mond, starrende oogen keek ze naar den luierstoel, waarin de puckhond te slaapwiebelen zat, met breede vetplooien om den nek. En voor 't laatst koud-huiver angstig, juist terwijl Toto geeuwde, vroeg ze: ‘Spréék... jij... Toto?' Geen antwoord. Goddank! Ze sloot d'r oogjes - maar op eens duidelijk, hoorde ze somber zeggen: 'Geef mijn ’n stukkie koek

Tante Mijntje zakte zachtjesweg in 'n flauwte, uit welke zij gewekt werd door harde luien van de deurschel.

Neefie Bennie stond op de stoep. Ze zoende m haast, gaf ’m drie stukken boterkoek en van af dien spookachtigen avond werd zij lid van een mystieke vereeniging van geestenbezweerders als anderszins.

20