Schetsen en vertellingen

°k Heb ’r niet gezien’...

Ze speelden weer, met stil gefluister, n eind van hem af. Hij trok figuren in het zand aan zijn voet,

De juffrouw kwam terug; hij sprak haar toornig aan.

‘... Ik heb u gezegd dat de kinderen met niemand mogen spreken, vooral niet met de dame, waarvan u het portret gezien heb... U let daar toch op, niet waar?’

‘Natuurlijk mijnheer.’

‘En als ze vragen naar hun mama’...

‘... Dan zeg ik dat ze dood is.’

.. Dóód... Hebt u góéd begrepen?’

'Ze weten niet beter, mijnheer. Eiken avond bidden ze voor hun dooie mama.’

‘Goed,’ zei hij kort, opwandelend, eenzaam.

HEVIG AVONTUUR VAN TANTE MIJNTJE

Of liever: hevig avontuur van tante Mijntje, Toto en Titi. Of nog liever: hevig avontuur van tante Mijntje, Toto, Titi en boozen Bennie.

Tante Mijntje, mijne vele vrienden, - ik zit hier zeer gemoedelijk bij ’n pijp en ’n kop thee - leefde sinds jaren, sinds lange jaren met Toto en Titi, haar ouwe pucken èn met een polyp in haar neus. Toto was een vet teefje. Titi was een vet teefje. De polyp was in haar neus. Als tante Mijntje ’s avonds héél gezellig zat, zat Toto in een leunstoel? Titi in nóg een leunstoel, zij in den derden. De polyp was in haar neus.

De herhaling van dit laatste, mijne vele vrienden, bedoelt geenszins de bespotting van een zóó onaangenaam ding als een polyp. De polyp was in haar neus. De polyp behoorde ontegenzeggelijk bij tante Mijntje. Toto en Titi zouden haar niet herkend hebben en weerbarstig gebromd tegen hare bevelen, wanneer niet de zeer bijzondere langrekkige neusklank eiken lettergreep getoeterd hadde. Toeteren is ’t wóórd niet, mijne vrienden - zéér gemoedelijk steekt

16