Schetsen en vertellingen

'Ja papa/

Stil zat hij met het kind op de knie, er over verontrust dat zij weer in de stad was, zij. En willende wéten begon hij voorzichtig te polsen. 'Malle kinderen, hoe kwamen jullie er op... dat je mama... Wie zag haar het eerst, jij of Mies’?’

Ze zwegen, verlegen kijkend elkander in de oogen.

'Nou?’

'Ikke/ zei Mies.

'En hoe zag ze r uit?' vroeg hij lachend, ongeloovig.

'Dat weet ik niet/ zei Mies naar den grond ziend.

'En jij Wim?’

'Ik heb haar heelemaal niet gezien/ zei Wim.

'En wat heb je straks dan gejokt?’

'O, dat was zoo maar/

Onrust dreef in hem op.

'Waar zag je het rijtuig?'

'Bij ons in de straat/ zei Mies, verlegen, hem niet aanziend.

'Hoe was ze gekleed?’

'Dat weet ik niet/ zei ze, bijna op huilen af.

'Ik zal niet boos worden... malle meid, zeg maar alles!'...

°k Heb er niét gezien/ huilde Mies: °k Heb ’r niet gezien!’

Hij voelde dat de kinderen logen, dat zij iets gezegd moest hebben en een zachte ontroering deed hem de handen slaan om het hoofd van Wim, dat hij hem kijken kon geheel in de oogen.

'Heb je je mama gezien, Wim?’

'Nee/

'Je jokt/

'Nee... ’k Heb er niét gezien/

'Kijk me an!... Waar heb je je mama gezien?’

'Nergens/

'En ze had ’n nieuwe japon aan en ’n witte voile?’

°k Heb ’r niet gezien/ hield het jongske vol, koppig, pratend in den liegtoon van angstig kind. Zinnend op ’n uitvlucht, keek hij plots helder den vader aan: 'Z’is ommers dood!’

'Niet waar/ viel de man in woede uit.

'En strakkies.’

'Niet waar! Niet waar!’ - en in toorn schudde hij het kind: Waar heb je haar gezien?’

15