Schetsen en vertellingen

GESCHEIDEN VROUW

'Mama is dóód.. /

'Niewaar, niewaar/ zei Miesje, oplachend naar zijn gezicht.

'Als ik je zeg, dat ze dood is, is ze dood/ herhaalde hij, ernstig: 'je mag nooit niewaar zeggen, als papa wat zegt/

'Nou!... Ze ree in *n koets/

‘Dat heb je je verbééld, domme meid/

Wim heeft r ook gezien!’

‘Wim kom eens hier!... Heb jij mama ook gezien?’

Wim, die met zand speelde, kwam aan zijn knie.

‘Ja pa.’

‘Waar?’

'In ’n koets.’

'Dat heb je je dan allebei verbeeld, versta je?... Dat heb je je verbeeld ... Mama is dood.’

'Nou maar ik heb 't toch gezien/ hield Miesje vol. 'Ze had *n nieuwe japon an en ’n witte voile.’

'Dat zal ’n andere dame geweest zijn/

‘Nee pa.’

'Als je nu nog eens nee zegt, wor ik boos/

'Nou u mag ook niet jokke/ zei Wim.

De hand van den vader schoot uit, raakte de wang van ’t jongetje. Het kind huilde.

‘... Pas op hoor!... Ondeugende jongen! Als je weer zoo iets zegt, zal ik je vinden hoor!... Wil je uitscheiden met je gehuil? Gauw, of je gaat naar huis!... Papa jokt nooit. Als papa iets zegt is het zoo, is het zoo, versta-je?’

De kinderen knikten, bang. En ’n oogenblik later speelden ze saam *n eind verder. Papa op de bank zat stil, de kin op den koperen knop van zijn stok.

Zachtjes begon Wim het eerst.

‘Hij heeft me ’n klap gegeven. Maar we hebben ’r toch gezien, niet?’ ‘Ja, we hébben r gezien/ zei Mies positief; 'ze had *n nieuwe japon an/

'En ’n witte voile/

'En d’r zat ’n meneer naast r ... ’n meneer met ’n groote snor/

'En ze droeg d’r rooie belletjes/

12