Gevleugelde daden

48    VIERDE KAPITTEL.

„Chris, meid,” sprak mevrouw, „we deeën ods eerste toertje....”

„Toe nou, Chris — bederf ’t tochtje niet,” zei juffrouw Amélie.

Chris, nattig na-glimmend, met natte nekharen, natte slappen, Chris, zurig riekend als ’n gemario-neerde haring — ’t heele azijnfleschje uit ’t stel was aan 'r verbruikt — wreef angstig de handen, zei enkel maar suffig en hardnekkig:

„ ... .’k Hei zoo benauwd van bééste gedroomd....” „Niet waar!”, viel meneer haar in de rede, „we hebben gevlogen — we zijn de éérste vliegers in Holland....”

De meid luisterde nauwlijks naar ’t onwijs gewauwel.

„Chris,” drong meneer aan: „je heb gezien wat je niét mocht zien — als je je mond houdt, geen sterveling wat zegt, krijg je de volgende maand vijf-en-twintig gulden van me — verstaan?”

„Ö, lieve God, meneer — *k hei zoo vreeselijk gedroomd — ’k hei zulke schrikkelijke dinge gezien.” „Je heb niét gedroomd, Chrislief,” praatte mevrouw ongeduldig-vriendelijk, „wij waren in de goot....”

„Heusch Chris — i k vloog om 't huis,” bevestigde Amélie.

Chris keek ze verdwaasd aan. Het klonk nog