Gevleugelde daden

D AKW AARTS.    37

„Niks! Niks!”, snauwde Pieter Zwaluw: „blijf in je keuken!”

Nijdig trapte-die z’n bottines uit, om *t geraas te dempen en hardnekkig hèt willende bereiken beklom-ie de aanrechtbank, waarop-ie zooveel scheikunde-proeven genomen had.

Het gelukte.

Ineens steeg-ie naar het plafond, stiet z’n hoofd. De kalkbladders besneeuwden z’n haar. Ongevoelig bleef-ie peddelen, ’t hoofd tegen ’t plafond gedrukt.

„Nou?” —, vroeg-ie vuurrood van genot: „wat zeggen jullie daar van? Zie je, dat als 'r geen zoldering was, ’k boven de daken zou raken?”

„’t Is in één woord prachtig,” bewonderde mevrouw.

„Vanavond moet ’k ’t buiten doen,” hijgde meneer: „’t is gewoon ’n fiets, ’n vliegende fiets ...

„Dan moet u 'r n acetyleen aan hangen, pa,” mijmerde Amélie: „anders vliegt u tegen de tele-phoondraden op.”

„Dat zal ’k wel laten,” riep pa, ’t hoofd tegen ’t plafond, de voeten in peddeling: „’n licht zou alles verrajen! ’k Zou zoo ’t raam uit willen. Je zal me niet gelooven, maar ’k voel me als 'n kanarie in *n kooi!”

„’n Kwartier lang schuierde z’n haar spinne-