Gevleugelde daden

36    DERDE KAPITTEL.

„En als ’t wél lukt,” viel hij haar in de rede: „blijft ’t nog lastig. Want allicht slaat ’n paard op hol. Jammer. De menschen begonnen net an auto’s te wennen. Je weet hoe ’t met ’n nieuwigheid gaat ”

„Doe ’t dan vanavond als ’t donker is, pa.. ..”

„ k Wou 't hier wel éérst probeeren.”

Bleek om z’n neus en met diep-zwarte zenuw-pupillen, begon-ie te trappelen. De zes linksche vleugels plompten n windgeul in de kamer. De gordijnen bewogen, de paperassen van de tafel dwarrelden heen.

„Hè!”, schrikte mevrouw: „wat waai je, Piet — 'k transpireer toch al zoo van de emotie.. .

„Hoe wou je 't anders doen?”, zei hij nerveus, „’k zie geen kans zonder wind te vliegen.”

Weer trapte-die stevig, weer ritselden papieren naar den grond — zonder dat-ie omhoog ging.

„Dat komt, pa, omdat u ergers op moet staan,” maande Amélie met de gebruiksaanwijzing in de handen.

Uit de pedalen stappend, klom-ie op ’n stoel, zette zich af, kwam met een bons neer. ’n Flesch zwavelzuur, geheel ontdaan, smakte omlaag.

„Da’s prettig,” gromde hij.

Tegelijk klopte Chris, die den slag had gehoord.