Schetsen, deel 9

Stoom had-ie zat. En alles glom. Je mocht ’m zién.

De een of de andre scheelde. Piet kon dan zuinig stoken, maar netjes op z’n bullen was-ie-niet. *n Toer om z’n smurrie van de koperen pijpen te poetsen. En ’n vet overal, ’t Leek wel of-ie spek-pannekoeken an ’t bakken was geweest...

Stug-dampend zat-ie op de treeplank van Nummer Zeven, de pet schuin langs het hoofd, de beenen hoekig geschurkt.

En terwijl de rooksliertjes z’n harden kop om vaalden en het grommend watergemor, in den ketel achter z’n gebogen rug, lawaaide, keken z’n grijze oogen naar het weiland met de huizen in aanbouw van de overzij.

Nee — de boel gladde nog niet.

Zooveel blauwe lucht inééns, zooveel wijdte kon je niet dadelijk hebben.

Z’n ouwe schoenen klemden asof ze gekrompen waren en de pijp smaakte op z’n niet eens nuchtere maag asof-ie voor ’t éérst rookte. Je most ’r weer an wénnen — an alles. Van Nummer Zeven en negentig na Nummer Zeven was ’n te groote overgang----

„Wel allemachtig!”, daverde een stem in de holte der machineloods: „ben jij ’t Koos?” ...