Schetsen, deel 9

DANIËL'S MISDAAD.

Net wou Daniël voorbij-sliepen.

„Kom-ie niet gedag zeggen?"

Ja ma."

„Jóngen, wat heb je?"

„Niks ma."

„Voel je je niet lekker?".

„Pijn in me hoofd, ma" ....

„Ga dan maar is lekker in de groote stoel zitten tot we eten."

„’k Wou nog wat nakijken — ’t eten duurt nog zoo lang" ....

„Nee, domme jongen," knorde ma vriendelijk — ze was ongerust over z’n betrokken gezichtje, de schellen onder z’n oogen — blókken alsdekindren moesten!.... ’r Hand door z’n steile stoppelharen halend, nam ze ’m ’t boekenzeiltje af, keek nog *ns bezorgd naar z’n fletse oogen, gaf’m’n zoen, duwde ’m zoetjes in pa’s leunstoel — wat anders niet mocht.

„En nou sluit ’k je boeken weg* ....

„Ma, zanik niet!", viel-ie brutaal uit: „’k mot toch me wérk maken" ....

„Nee — as je hoofdpijn heb, rust je maar is uit

— en dan zal pa je ’n briefie voor den directeur meegeven — as je ziek ben, mag-ie niet werken!"

Ze bewoog naar de linnenkast, om ’t zeiltje weg te sluiten.

Angst doorfolterde ’m. As ze ’t opborg, borg ze ook ’t briefje op en as pa dan — wat-ie wel is dee in de schriften snuffelde om te cón-tró-lee-ren — werd ’t gevonden en dan ....

Van den stoel vloog-ie op, nerveus-driftig ’t eerste ’t beste liegend....

„Nee — niet opbergen! D’r zit ’n cahier van Willem in, dat-ie strakkiès komt halen!"

„Dat zal ik ’m dan geven," zei ma verwonderd

— de jongen zag ’r slécht uit.