Schetsen, deel 9

DANIÉL’S MISDAAD.    129

waar ’n agent in ’t zonnetje te slaapknuffelen zat, de beenen languit gelodderd, brandde een klopping naar z’n keel, keek-ie schichtig ’t donker portaalhol binnen.

’t Briefje in ’t fransch cahier grijnsde door de kaft

— de letters leken als grijppootige spinnen te bijten.

En terwijl ’t prikkelend zweet z’n voorhoofd om-

klamde, z’n oogen beverig-gloeiend in de kassen pijnden, stapte-die sneller, korthijgend van angst, angst, angst.

As meneer Stam ’m geranseld had, zou-die nóg met ’n mond vol tanden hebben gezeten, zou-die ’r raak uitgeflapt hebben de gróótste stommiteiten, ’t Kon niet. ’tGing niet. Alles wist-ie van de Kruistochten. Op z’n duimpje had-ie de jaartallen kunnen zeggen van Godfried van Bouillon, van den Heiligen tocht____

Maar éénmaal had-ie met rooie huil-oogen gezeten en ’n andermaal was ’r zoo’n raar gevoel in z’n hoofd geweest, dat-ie dacht in mekaar te zakken.

Een gulden veertig centen — Een gulden, veertig!

— En ’t kwam uit. D’r was geen sikkepit an gelogen. ’t Waren vólle veertien weken geweest tegen ’n dubbeltje in de week. Net vandaag, Vrijdag, véértien weken.... Stuk ongeluk as-ie was, sufkop, lamzak, die z’n belofte an God niet gehouen....

Door de gang trok een walm van gebrajen kaantjes. Natuurlijk had Gons, de meid, de keukendeur laten openstaan, ’s Jonges wat ’n stank. De huiskamer wou-ie voorbij, zonder gepraat, naar z’n éigen kamer, maar nou ma kaantjes rook, snapte ze ’m net.

„Gons kun je nou nooit leeren de keuken dicht te houen,” knorde ze, terwijl-ie z’n voeten veegde.

„’k Heb ’r sekuur dicht gedaan,” loog de meid.

„Dat mérk ’k,” zei ma, nijdig-snuivend: „ga ’r maar gauw bij, anders slaat de vlam ’r in” ...

Schetsen Falkland, IX,    9