Schetsen, deel 9

DANIËL'S MISDAAD.

„Nee,” riep-ie met ’n kleur die z*n wit gezichtje yerpurperde: „da’s onzin — ik kan *t zelf wel wegsluiten !" — bijna wild trok-ie ’t pakje uit ’r hand.

„Daan — schaam je! — Is dat netjes?*

„Kan me niet schelen!”, huilde hij in-eens, driftig snikkend als verwende jongen, die z’n zin weet te krijgen en de kamer uitloopend, sprong hij de trap bij treeën gelijk op, smeet z’n kamerdeur toe, viel snikkend op z’n bed. Maar dan weer resoluut öp-zittend, bang voor pa die elk oogenblik van kantoor kon kommen, gespte-die ’t riempje los, vingerde tusschen de bladen van ’t fransch cahier. Daar had-ie ’t — ’t nou nóg is lezen en ’t verscheuren, voor iemand *t vond. Door de scheemring van z’n tranen zag-ie, voor de twintigste maal het schrikkelijk formulier:____„Het    door U geleendeboek „De

laatste der Mohikanen* is thans reeds veertien weken in uw bezit. Beleefd verzoek ik U het zoo spoedig mogelijk terug to- bezorgen en de verschuldigde Een gulden veertig cents zonder verzuim te voldoen, daar ik anders maatregelen zou moeten nemen. Hoogachtend. Pietersen's boekhandel en leesbibliotheek.” Het briefje was aan pa geadresseerd. Maar vanmorgen toen-ie de krant uit de bus haalde, had-ie ’t gevonden en dadelijk begrepen, dat ’t over ’t boek was, ’t lamlendig boek dat-ie driemaal gelezen had, dat-ie niét op tijd had teruggebracht omdat-ie z’n vijf-en-twintig centen weekgeld, die andere jongens nog niet eens hadden, an contributie voor de Debating-club, an sigaretten en houtskool had uitgegeven, de volgende week an wèer wat anders, tot-ie heelemaal ’t boek vergeten had — vagelijk hopend dat de man van de Bibliotheek, die soms niet eens wist wat voor boeken die uitleende — zoo’n slordige