Kleine vertelsels

64    GROOTMOEDERTJE

kwam. De hals van ’t fleschje rikketikte tegen haar tanden, zóó als de beenige handen beefden. Hè. Hè. Hè. Nou niet meer. Van avond de rest. Hè, wat ’n ander mensch wer-je zoo. Bellebellebel. Dat was Treesie. Die belde altijd zoo lang as ze uit school kwam.

„Dag Treesje.”

„Dag gromoe.”

„Hoe laat is ⁵t?”

„Half vijf. . . Wat ruikt ⁵t hier raar.”

„Ruikt ⁵t hier raar?”

„Ja, ik weet niet na wat.”

„Dat zullen de bloemen zijn.”

„Is moe niet thuis?”

„Nee, niemand.”

„Sien! . . . Si-e-n! . . . Sien-tje!”

„Ja jongejuffrouw?”

„Wat eten we vanmiddag?”

,, Runderlappies. ’⁵ „Met watte?”

„Met spersieboontjes.”

„En d’r na?”

„Sjelij van alebessen.”

„Help ⁵s mee an ’t tafelkleed.”

Sien, met d’r rooie handen, pakte twee tippen aan, Trees de andere.

„Is ’t nou geen schandaal, jongejuffrouw, dat Sjors de schoone loopers weer zoo ingeloopen hèt.”

„Is-ie dan uitgeweest?”

„Boodschap voor de ouwe juffer.”

„Heeft George ⁵n boodschap voor u gedaan, grootmoe?”

„Voor mij? . . . Nee, niks voor mij.”

„Ruik-ie niet zoo’n rare lucht, Sien?”