Kleine vertelsels

GROOTMOEDERTJE

Ze wreef d’r beenige skelet-handen over de in de rokken puilende knieën, angstig, met hortende rukken. Als die nou maar kwam. Zoo’n spéélsche jongen. Trui kon d’r elk oogenblik zijn. Dan had je de poppen an ’t dansen, was d’r weer ruzie en knorren. Waar bleef die nou? Ze had ’t nog zóó gezegd. Daar ging de bel. Was ’t Trui of een van de kinderen? Nou dee de meid open. Hij was ’t. Sjors alleen bonsde zoo de trappen op zonder z’n voeten te vegen. Goddank.

„Ben jij ’t Sjors?”

„Ja gromoe.”

„Heb je ’t?”

„Ja gromoe.”

Uit z’n warmen broekzak haalde het ventje een medicijn-flesch, half-gevuld. Met d’r bevende skelethanden nam ze het aan, dee de kurk er af, rook even, dee ’t weer dicht, moffelde het weg in haar zak.

„Hoeveel geld heb je over?”

„Vijftien cent.”

Netjes telde hij de warme centen op de vensterbank. „Die zijn voor jou, Sjors. Zal je niks zeggen?”

„Nee gromoe.”

„Je moe hoeft ’t niét te weten, hoor je ?”

„Nee gromoe.”

„Koop jij nou maar wat knikkers. Geen snoepgoed, hoor je?”

„Ja gromoe.”

Ze hoorde hem de trappen afbonsen, zooals hij ’t altijd dee, twee, drie treden tegelijk. Gauw nou, vóór d’r iemand