Kleine vertelsels

MOOS KOMT    6l

„Waar wou j’em lozeere ? . . .Je heb toch geen plaats! .. .” ,,.. . Laat ’m bij mijn komme.”

„Bij jou? Hoor je Reggie? . . . Hóór je? Dan ken de arme jongen die zoolang in Indië ge wees is op de zolder slape! ... Ik ben de móéder. Laat mijn begaan . . .” „Maar è.s-die bij Maupie lozeert. . .”

„Bij Maupie mot-ie in ’n bedstee met an de overzij de bedstee van Zimon en Eli en Jacob ...”

„Strakkies zie ’k ’m heelemaal nie komme, omdat jullie je zoo de sappel make”, vermaande Essie weer.

Tante en Reggie zenuwdruk daartegen in, kakelend met druk beweeg van ’r tanige kinbakjes, hoofden in pratend geknikkel.

„Daar hóór ’k de trein”, schrikte Reggie in eens. Onder den koepel klonk ’n dompig gerommel. Opschokkend, achter elkander aan, in opgewonden dribbelzetjes kwamen ze op het perron. Er was geen trein. In de kille verlatenheid, bij den schemer der wasem-omfloerste lantaarns reed een platte handwagen, voortgeboomd door een kruier.

„Wat zee jij nou! . . . D’r is geen trein . . .”

,,’k Zou d’r op gezwore hebbe dat de trein d’r was.” „Ach! . . . ’t was de wage.”

„Ik zou d’r ook ’n eed op gedaan hebben.”

De wagen rommelde heen naar de goederenloods.

Op het grijs-egaal plankier sloften de drie jodenvrouwtjes, intiem aanheupend tegen mekander, klein en dor onder het hoog-huivend dak.

Er was een breed-grauwe ruimte om de drie sleepjes-sloffende lichamen, donker en ver tot waar de roode signaal-lichten den nacht doorpriemden.

Kraak-hijgend sjokte het achterst figuurtje.

Zwart leien de bandeau’s om de groote gele hoofden. Essie, coquet wreef met spuughanden.