Kleine vertelsels

CAUSERIE    29

dat gij het wenscht ? Neen, neen, dat kan niet: je heb gezegd dat je weg ging; maar je heb hun niets gezegd van mij ?

— en dat zul je toch spoedig moeten doen; en dan — dan zul je toch spoedig moeten doen; en dan — dan zul je te kiezen hebben tusschen den toorn van je vader — tusschen onterving — armoede — de wraak van het geheele Ghetto, en mij, mij alleen! Rafael mijn leven is in je hand! Heb mij lief, Rafael! Laat ik toch niet aan je moeten twijfelen! (Hij legt de hand op haar mond. Plotseling opent Sachel het raam boven de winkeldeur: leunt er uit, luistert, hoort niets, zijn hoofd verdwijnt weer.) Hij is op mijn kamer — hij zoekt naar mij

— hij verdenkt ons — hij heeft het al gezegd. Nu komt hij naar beneden; hij gaat ons beschuldigen; hij zal je bevelen mij te verlaten — mij te verlaten of van honger om te komen! Rafael wat zul je hem antwoorden? Rafael, wat zul je hem antwoorden? (Hij legt haar weer het zwijgen op: zij kijken door de deur naar binnen. Pauze. Sachel komt binnen.)

Sachel:

Zij is niet in huis! Rosa — waar ben je?

Rosa (jluisterend tot Rafael):

Waar? Waar ben ik?

Rafael (haar stilletjes in zijn arm nemend):

Rosa is hier, vader.

De Nachtwacht (heel in de verte):

Tien heit de klok, en alles is rustig! Tien heit de klok, de klok slaat tien! (Sachel schudt het hoofd.)

In het tweede bedrijf krijgen wij na al deze lugubere dingen weder een opvroolijking door de figuren Samson en Daniël, die op zéér gemeene wijze Rosa in een overigens fraai oud Hollandsch kamerinterieur het hof maken. Maar onze held, de componist van 1817, die een paar ijzersterke armen schijnt te hebben, treedt op het juiste oogenblik