Kleine vertelsels

CAUSERIE    13

Amerika, noch London van een andere opinie waren, en gevoelend dat ons volk tegenover groote naties in de minderheid blijft, aarzelde ik dan ook niet, den heer Lemaire te schrijven, dat „als hij er lust, plezier en smaak toe bezat om persoonlijk de verandering te ondernemen, ik er mij niet voor verantwoordelijk stelde, maar er verder geen woord over had vuil te maken, daar wij Hollanders zulke komie-kigheden niet verstaan.” Zagen wij dus bij de première in London, Rose in een heel mooi maanlichtgrachtje duiken, met het „nooit ten onzent vertoonde” van een emmer heusch water, die sissend opspette, toen zij in de diepte sprong — in Parijs over een dag of veertien zal mijn heldin zelfs de moeite van het springen door het valluikje kunnen vermijden.

Om tot Engeland terug te keeren. De repetities van het treurspel-met-allemaal-florissante-menschen begonnen, en tegelijk werd het Londonsch publiek langzaam voorbereid op een buitengewone gebeurtenis. Geheimzinnige, betaalde entrefilets verschenen in de kranten, levensberichten van den „beroemden” auteur en van diens beroemder bewerker kwamen bij de vleet. En toen ⁵k inderdaad één dag in London was, vernam ⁵k den volgenden, tot m’n zeer groote satisfactie, uit de Times, dat „Mr. Heijermans, the author of the Ghetto, had arrived in London.” Als zeer hanige, listige, doch onbetrouwbare exploitanten zetten de directeuren, wat de Engelschen noemen een Boom op. Een maand van te voren las je op de voornaamste omnibussen met reuzenletters:

THE GHETTO. THE GHETTO. THE GHETTO,

iets wat het publiek waarschijnlijk voor ’n nieuw soort zeep of poetspommade aanzag. Daarna kreeg je in alle