Kleine vertelsels

CAUSERIE    II

„is, dat er niet de geringste twijfel bestaat, of het zal alle lieden in alle landen bekoren.” — Als je nu na het ontvangen van een dergelijk flatteus schrijven aan de landen denkt, waar ze je zullen opvoeren, aan London, de Engelsche Provinciën, Ierland, de Vereenigde Staten van Noord-Amerika en de Engelsch-sprekende Koloniën, dan — hoe zal ik het zeggen — dan zwelt je hart bij de gedachte, dat je bezig bent minstens andermans glorie te verschalken. Eenige dagen later kreeg ik een nieuwen brief, waarbij mij werd medegedeeld, dat Rose de heldin van het stuk, die zich zooals u weet na SachePs valschen eed verdrinkt, ter wille van het Engelsch publiek, dat niet van lijkjes op de planken houdt, in het leven diende te blijven, wilde het stuk niet voorbestemd zijn radicaal te vallen.

Toen ik antwoordde, dat dit eenigszins in strijd was met het artistiek epistel van den Londonschen auteur, zeide men goedig dat ik mij verbonden had het stuk te laten adapteer en en dat onder adaptie wel degelijk Rose’s leven begrepen was. Ik verzette mij niet. Niet alleen dat ^Jk volgens het contract geen rechten bezat om mijn heldin boosaardiglijk te laten sterven, maar, en dit is u waarschijnlijk onbekend: het eene volk houdt van lijken op het tooneel, het andere protesteert als het maar den neus van ’n kraai ziet. Er zou over deze quaestie een betoog van gewicht zijn te geven. Doch aangezien een goed Hollander het niet in zijn macht heeft om de gezindheid en de kustzinnigheid van een niet-Hollander te veranderen, doe je het beste niet te zwaartillend te zijn met het leven van je heldinnen. Zooals ge zult vernemen, gelukte het mij na een dozijntal slot-veranderingen, waarbij Rosa nu eens levend werd, dan weer in het water overleed, bij de Londonsche première den dood positief door te drijven. Dat was op de première. En zoo dadelijk zult ge eveneens vernemen, dat door de