Schetsen, deel 12

90    IN    DE    VLAM.

en de portier in den lach schoten en ik uit beleefdheid meegrinnekte. Anders hou *k ’r heelemaal niet van, dat de eerste de beste z’n entree met f r e c h-heden maakt

„Geef meneer drie en veertig/ wenkte ’k den Ober.

„Hoeveel dóét die drie en veertig?”, vroeg de nieuwe gast, alweer tot m’n verbazing, ’n Héér vraagt zoo iets niet. Nog nooit had 'n ander Duitscher den inval gehad.

Ik hield stug m’n mond.

„De gewone prijs: Twee gulden-vijf-en-twintig mèt ontbijt,” zei m’n Ober.

„Accoord,” lachte de gast: „dat zal ik maar direct betalen” ....

„Reizigers met bagage behoeven niet dadelijk te voldoen,” zei ik, duidelijk uit m’n humeur.

„Bagage moet je nooit vertrouwen, ouwe heer! Die is al net zoo bedriegelijk als de menschen — van buiten! In m’n valies zit enkel ’n stuk zeep, ’n borstel, ’n vuil overhemd, ’n paar sokken van verschillende kleur, en ’t portret van ’n knappe meid. Wil je je overtuigen?”

„Dank u zeer,” lachte ik.

„Alsjeblief, Ober, een rijksdaalder! De vijf en twintig centen zijn voor jou — dan begin ’k hier tenminste 'n nieuw leven, zonder schulden. En geef me geen crediet, ouwe heer, want je brandt je vingers — ’t is alles wat ik over heb. Alsjeblief!”

Zonder zich voor de lachende ondergeschikten te geneeren, keerde-ie z’n leeren porte-monn^ie binnenstebuiten, en begon zoo smakelijk te schaterlachen dat zelfs de gasten meededen.

„Wijs meneer den weg,” zei ik, naar m’n bureau gaand. Veel had ’k in m’n leven als hotelier meegemaakt, de raarste gevallen, maar dit spande de kroon. Zoo rondborstig met je armoe te koop loopen,