Schetsen, deel 12

IN DE VLAM.    91

was ’t doen van ’n malloot, of van *n verdacht individu. Den rijksdaalder opbergend — geld weigeren moet je nóóit — schelde ’k den Ober.

„Ober, als die nieuwe drie en veertig uitgaat....” „Hij is daar net uitgegaan, meneer.”

„Nou al?”

„Ja, meneer. Van de bovenste étage tot bij den portier heeft-ie loopen zingen, ’t Lijkt me niet kooscher.”

„Laten we dan op z’n kamer gaan kijken,” zei ’k. Ik doe zoo iets nooit, omdat ’k in den regel fatsoenlijke menschen in m’n hotel krijg, maar ’t dwaze optreden van den keurig-gekleeden jongen Duitscher, die sans gêne z’n porte-monnaie omkeerde, zelf waarschuwde ’m geen crediet te verleenen, was zoo iets buitengewoons, dat ’k me persoonlijk wilde overtuigen. Jullie heb ’r geen flauw begrip van, wat ’r al niet in ’n hotel gebeurt!

Nou, ’r was niéts te zien. ’t Klopte met z’n zeggen. Op ’t bagage-rek stond z’n valies open en bloot. Hij had ’t beneden niet beter kunnen inventariseeren — ’n stuk zeep in ’n papiertje gewikkeld, ’n haarborstel, ’n overhemd dat-ie minstens acht dagen gedragen moest hebben, één bruine en één zwarte sok, en ’n groot portret te groot voor zakformaat — van ’n zwaar gedecolleteerde juffrouw.

„Da’s ’n liefdes-historie,” merkte m’n Ober op: „die schijnt zoo haastig te zijn weggeloopen, dat-ie den tijd niet moet gehad hebben, om sokken van dezelfde kleur uit de kast te grijpen.”

„Goed opletten,” zei ’k de kamer uitgaand: „'k vertrouw ’t heerschap niet.”

Bij den portier keek ’k ’t vreemdelingenboek in. Met mooie stevige letters, had-ie ingevuld B é b é Meister, zieltje zonder zorg, Eiber-