Schetsen, deel 12

IN DE VLAM.

„’t Is jaren geleden/ vertelde de hotelier: „dat ’k in m’n avond-tukje door de portiers-schel gestoord werd.

„Arrivé !”, riep de Ober in de gang.

Niet te lekker van humeur, nijdig m’n vest dichtknoopend — toen had ’k al ’n buikje! — liep ’k de zaal in.

De meeste treinen waren binnen — de voornaamste, de Duitsche, die me de beste klanten bezorgde, was naar kooi.

Zelden kwam ’r op dat uur ’n gast. Toch stond ’n knappe jonge Duitscher, met ’n handvalies voor me.

„’t Spijt me, ouwe heer, dat ik je in je slaapje stoor,” zei-ie lachend: „maar ’k moet logies voor vannacht — na vannacht zullen we verder zien — wie morgen leeft, die morgen zorgt.”

„Uitstekend meneer,” zei ’k ’n weinig verwonderd over den dadelijk-familiaren toon: „welke étage wil u?”

„Die ’t dichtst bij de maan en de sterren is,” lachte hij opnieuw: „en ^?t liefst ’n kamer met ’n vochtig bed, muizen achter ’t behang, ’n snurkenden buurman en ’n electrische schel die niet werkt.”

Hij zei ’t in één zet en zoo droog, dat de Ober