Schetsen, deel 6

GRAFJE.    19 7

dikke koonen. Voorzichtig dee-ie ’n haaltje, blies den rook weg met 'n plof en dan nog is en nóg is, net zoolang tot-ie voelde dat z*n mond goed leeg was. Want de moeilijkheid was om ’t niet in te slikken. Daar werd je benauwd van. Telkens most je maar stevig je adem uithijgen, raak van uit je keel en heel diep.

„Je komt ⁹r zoo nooit,” zei Trien na’n stilte: „dat is geen krans.”

Christien haalde de schouders op, keek schapig-vernietigend, zei:

„Hoor haar!”....

„Je mag je wel haaste,” meende Jan, als gróóte mannen op den grond spuwend: „Zebegraved’r om elf uur”____

„Nietes,” zei Christien: „om twaaleP ....

„Om twaalef ?”, vroeg hij: „da’s nooit” ...

„Me vader draagt zellef mee” .. .

De vingertjes bewerkten de paardebloemen. Dravend met de korte beentjes over *t veld, liep Annetje, *n heele vracht nieuwe blommen geklemd in het vleeschstompje.

„Schei ’r nou maar uit,” beval Trien: „wehebbe d’r zat” ...

„Zal ’k dan meehellepe?” vroeg Annetje, neerhurkend.

„Nee,” zei Christine bits en glimlachend-wijs naar *t misvormd armpje knikkend: „Je kan ommers niet” ...

Jan rookte, de lucht doorhappend, Chris en Trien vlochten bloemen.

Om ’t rood en blauw der jurkjes en ’t wit der schorten glee felgroen van zonnelichtheid het veld tot waar de dijk het water afsloot. Er was daar een rivier.

Ver in de blauw-zoele lucht stond ’n leeuwrik.