Schetsen, deel 6

198    GRAFJE.

langgurglend fluitend, en van ^?n verdwaalden kikker hoorde je mee ’t zeurend gekwek.

„Nou,” zei Jan plots en z’n stem over-tetterde luid de stilte van ’t veld: „’k zou wel is wille wete of ze d’r niet meer uitkomt” ...

„Uit wat?” vroeg Christien, ’n stengel splijtend.

„Uit de kist”____

„Hoe wou ze d’r uitkomme, stömmert, as-die dichtgespijkerd is” ... .

„Zoo,” hield hij aan, hijgend om ’n rookpufje kwijt te raken: „ik zou wel is w^Tille zien dat ze mijn d’r in houe as ’k ’r uit wil.”

Stevig plette-ie z’n lippen nou-die wist dat-ie ’t veilig doen kon. ’t Endje hield-ie tusschen z’n vingerspitsen.

„En as je dóód ben,” zei Trien: „as je dóód ben, dan bén je dood en as je dood ben dan licht je de deksel niemeer op”____

„Dat zou ’k eerst motte zien,” beweerde hij, zach-jes-zuigend en weer vinnig blazend.

„As ze d’r arm in de hoogte hiewe,” begon Christien te verhalen: „en ze liete ’m weer los dan dee die plof en d’r beene ook. De meester het ’r an d’r tong getrokke en ze riep nie-eens au. Nee hoor — as je dood ben beweeg-ie niemeer — geen sikkepit.”

„Leit ze in ’n kissie?” vroeg Annetje voor zich uit starend, niet begrijpend wat ’r gebeurd was.

«Ja.* zei Christien, de stengels hechtend: „en dan late ze ’t kissie in ’n gat zakke net as toen vrouw Vis wier begrave en dan is ’t afgeloope” ....

„Mijn krans is klaar,” riep Trien opspringend, ’t groen van ’r boezelaartje slaand.

„Wacht dan effen — ik zoo daalijk,” zei Christien: „nog die eene” ...

Zwijgend keken de kindren toe. Over het veld liep ’n schaduwstreep. Een wolkje schemerde over de zon, glee als rookwalm voorbij.