Schetsen, deel 6

196    GRAFJE.

„Smijt ze maar op de hoop," zei Christien.

Die was de oudste, hummel van zes, met lekkere blonde warharen. Ze droeg ’n kam sinds ’n paar dagen, ’n kam waarop ze trótsch was.

Nou had ze ’t te druk om ’m door ’r krullen te halen.

De vuile vingertjes in rad beweeg, ’t gezichtje verhit onder den stroohoed, de beentjes gespreid en moppige klompjes wit-puilend tusschen de grassprieten, boog ze over de paardebloemen, kleine paarde-bloemen en rakkers van paardebloemen, maar allemaal felgele, bijtend-gele bloemen, die in den schoot langszij de gespreide beentjes lagen. Met teere aandacht spleten de nageltjes de stengels open, stevig regen de vingers de koppen aaneen. Zij dee ’tzóo. Zoo most % zei ze. Zoo kreeg je 'n pracht van ’n krans, zei ze.

Maar Trien, over haar, zwart kindje, met zwarte oogen en kort zwart krulhaar, Trien die ’n half jaar jonger was, probeerde ’t anders. D’r maagre vingertjes draaiden de stengels en dan met ’n grasvezel zette ze ze vast.

Grijpend van denzelfden hoop, de beentjes bijna gekruist, werkten ze praat-knufïïend voort, terwijl Jan ’r bij rookte.

Jan was de jongen van Baams, die in aardappelen dee. Hoog de knieën gehurkt, dat de kin z’n broek bijna raakte, de gestopte paarse kousen in klompjes die ’m te groot waren, rookte die. Hij rookte, ’n Heer op den weg, toen ze naar ’t veld gingen, had ’n eindje weggesmeten, wel ’n halve sigaar. Endjes van vader rookte die dikkels — o jee — ééns had-ie ’n hééle op Zondag gekregen, maar de èndjes gapte-die en ’t endje van de heer was ’n lekker endje dat nog brandde. Vies had je ’r niet van te zijn, as je ’t dekblad af beet. O zoo. Jan rookte met