Schetsen, deel 6

DIEVEN.    3

Bedrukt ging ze zitten, ’t kamerbleek gelaat over de breikous gebogen, den bril scheef op den neus, pijnlijk-dwars naast de roode striem waar-ie altijd rustte. En de vingers gleden weer mée met ’t gladdig naaldenbeweeg.

Marian geeuwde opnieuw — maar verschrikt bedenkend dat ze ’r pas woorden over had gehad, zei ze komiek vertrekkend den mond, wegslikkend ’t geluid:

„ .. . ’k Begrijp me niet pa, hoe u ’r zóó verslaafd an kan zijn” .. .

„Nou — nou,” suste moeder, verlegen over den bril kijkend — „ga maar na je bed.” En ’t gestommel van de twee opstaande kindren gaf ’n gelukkige afleiding.

Toen moeder ook boven was, steunde hij ’t hoofd in de handen. De snauwende stroefheid zakte van het bebaard gelaat dat te verouwelijken scheen, nu-ie alléén was, niemand hem bekeek. Dat-ie zoo schrikkelijk an lager wal was geraakt — hinderde ’m niet meer. Alles werd gewoonte, al leek ’t in ’t begin ’n berg waar je nooit over heen zou komen. Maar nou drié dagen zonder sigaar — vroeger had-ieze van tien en twaalf cent gerookt — drié dagen zonder de kans op ’n ordinaire, ’n èrg-ordinaire, ’n gemeenen stinkstok. En geen pijp meer. Zóó’n kleine ellende voelde je als iets gróóts. Uit ’n haal tabak kreeg je — hoe kon je ’t noemen? — kreeg je weer puf, trok je nieuwe plannen, nieuwe hoop.

En nou dat misselijk, leege, onvoldane, hoofdpijnachtig gevoel, die lamme terugslag van het vroeger te veel en te zwaar rooken. De heele ellende van ’t oogenblik scheen naar zijn strot te groeien — ’t onbetaald schoolgeld — de weigerachtige kruidenier — de last met den commesaal die ’n maand vooruit