Schetsen, deel 6

4    DIEVEN.

had betaald en nou tèlkens klaagde — uit de hoogte klaagde — alsof z’n vrouw ’n dienstmeid was — over ’t eten dat slechter en slechter werd. Lieve God vanmiddag had-ie de pendule naar de Lommerd gebracht om te zorgen dat de commesaal lappies bij z’n diner kreeg — en morgen had je den schoenmaker voor één gulden drie en twintig — de schoenmaker die al vier, vijf, zesmaal voor niks geweest was, elk oogenblik ’n maling an de deur kon schoppen . .. Eèn gulden drie en twintig. . . Eèn gulden drie en twintig ....

Suizelend rees-ie op, liep de gang in naar de achterkamer, stak de lamp an. Eiken avond dee-ie ’t voor den commesaal. Als die thuis kwam moest ’t licht half-op zijn. Hoofdpijnachtig ging hij de tafel langs — terug — aarzelde. Naast de courant van meneer, stond ’n kistje sigaren, het dekseltje op, de sigaren puntig en smakelijk door mekaar alsof ⁹r haastig ’n hand in gegrabbeld had. Schuw keek hij rond — toen in krankzinnige begeerte om te róóken, ’n begeerte zóó heftig dat z’n tong zacht-prikkelde en z’n oogen droog schenen te worden, nam-ie haastig, bijna bevend van angst éen van de hoop. ’t Was èllèndig — maar nou ja — nou ja — merken dee niemand ’t en as-ie weer gèld had, zou-ie gewoon ’n sigaar an meneer presenteeren en — quite zijn. En — en — wat beteekende ’t — ’n sigaar die kon je — die mocht je — die. . .

Onpleizierig, nerveus, wachtte hij voor-ie ’m in de huiskamer opstak.

Dat was de érgste vernedering die ’m overkomen was in de laatste jaren — ’t maakte ’m heelemaal beroerd. Je voelde....

Maar opeens beet-ie de punt van de sigaar, streek driftig een lucifer af en in den leunstoel