Schetsen, deel 4

ASSURANTIE.    51

halen — goed zoo — best zoo — wel dat loopt van ’n leien dakje. — Nou nog even ’t hart. — Heel verstandig van u dié vorm van verzekering te nemen.” — Heel —”

Plotseling zweeg hij, luisterend aan de stetoscoop. „Niet praten, mijnheer, even mond houden.*

In de kamer was een vredige stilte van klokke-getik. Wies, heen over haar angsten, keek lachend toe. Zonderling dat je op die manier iemand beluisteren kon. En wat werd George dik.

Maar nu rustig de dokter te vragen begon: „Heeft u wel eens last van hartkloppingen?” „Niet noemenswaard,” lachte George.

„Zoo.”

De dokter bleef luisteren, keek ’n beetje ernstig. „En — en — ik vraag dat alles voor den vorm — is er in uw familie wel eens ’n hartkwaal voorgekomen?”

„Weet ’k niet — waarom vraag u dat?. . .”

„Zoo maar — zoo maar — nu weer stil zijn.... * Weer luisterde de dokter aandachtig, ging voort vragen te stellen, aanhoudend op dat eene punt.

„ Klee u maar weer aan, mij nheer — ik weet genoeg." „Is de zaak in orde?”

„Dat wil zeggen — ik meen — wilt u niet nóg eens terugkomen?”

„Terugkomen?” vroeg George verbaasd.

„Dat wil zeggen,” haperde de dokter vriendelijk: „als ik me niet bedrieg is er een klein, heel, heel licht geruisch aan uw hart — en voor alle zekerheid, niewaar? — Ik sta de belangen van de Maatschappij voor — en een bepaald attest mag ik nog niet geven ... .”

„Ach kom,” zei hij, ongeloovig, toch met een vagen angst.

„ . ... Ongerust heeft u zich niet te maken. O