Schetsen, deel 4

52    ASSURANTIE.

hee nee. ’t Beteekent niets. Kom u nog eens terug. Misschien zie ik ’t geval den anders in — maar op 't moment mag ik de Maatschappij niet aanraden *

* *

*

Vreemde zwijging was in het rijtuigje.

Stug staarde hij voor zich, zonderling-verrast door de weigering van den dokter.

„George ”

Ja.”

Zijn stem klonk hard, zelfs in het kreunend lawaai van wielen en ruiten.

„Je weet dat ik er niks om maal.”

„Jawel — jawel,” zei hij kort.

„Kom malle vent — niét zitten denken.”

„Ik denk niet”

„Je denkt wél — je prakkizeert over wat-ie gezegd heeft — en je vóelt toch wel, dat ’t malligheid is

— ze hebben altijd zoo iets bijzonders die dokters . ...” Hij gaf geen antwoord, zat te denken over verschijnselen waarop-ie vroeger nauwelijks gelet had

— aan benauwingen soms, waarmee-ie gespot had voor-ie trouwde.

„George — toe vent.. .”

„Ik ben niét ongerust... .”

„Lach dan weer.”

„Wel ja!... Dat gaat op kommando.”

„Je hebt gehoord dat ’t ’n vergissing zijn kan.” ,,’t Is geen vergissing” ....

„Haha!.... O wat ben je ’n groot kind! Nou moet je je nog gaan inbeelden dat je heüsch wat mankeert! ’t Is om te lachen!”

„Ik heb vroeger wel eens....”

„Ach! Onnoozele hals! je maakt me toch niet bang.ⁿ En vroolijk snappend nam ze zijn hand.