Schetsen, deel 4

50    ASSURANTIE.

wat overkomt wil ik geen gèld om me te troosten ”

„’n Vrouw erft toch alles van d’r man, gans! Is ’r ’n onderscheid tusschen ’n erfenis en ’t geld dat je van zoo’n Maatschappij krijgt?”

„Dat kan me niet schelen,” hield zij koppig vol: „nou spekuleeren we met opzet. Als ik sterf krijg jij — als jij sterft krijg ik — ik zou ’r om kunnen huilen. Net zoo lief lij ik honger als zoo iets schrikkelijks gebeurt...”

Haar tranen verkroppend leunde zij achteruit.

Zacht trok hij haar tegen zich aan, pakte haar even.

„.... Gans — driedubbele gans: je ben waarachtig te sentimenteel — maar ik sterf liever met de rustige gedachte dat je geen honger lijdt... Wat?... Is dat slecht van me?... Was ’k ’n man met geld dan zou ’k me niét verzekeren — maar zoo’n arme tobber als ik, gebruikt z’n verstand. Kom — gans — we hopen nog honderd jaar te leven — ’t is maar een kalme maatregel — zooals je je laat inenten .. . Kom — Jantje lacht en Jantje huilt!. .. Kiekeboe, lach je weer?”

* *

*

Precies op tijd waren ze bij den dokter die voor de Verzekering-maatschappij zou keuren.

„Wel mevrouwtje laten we met u maar ’t eerst beginnen ... .”

Zij, zenuwachtig, hield zich goed. En in een oogwenk was ’t afgeloopen. Zulke gezonde vrouwen, zei de dokter lachend, waren uitzonderingen. Toen, gezellig-pratend begon-ie mijnheer te onderzoeken.

„Ja — trek enkel maar uw bovenkleeren uit. — Prachtig weer, niewaar, mevrouw? — Diep adem