Schetsen, deel 4

ASSURANTIE.    49

„Nee! Nee! Wees asjeblief stil.”

Voor het raam, kijkend naar het wachtend huurrijtuig beneden, glimlachte hij stillletjes. Hoe was ’t mogelijk nerveus te worden om zulk een kleine gebeurtenis.

* *

*

Toen ze reden deed ze voor het laatst angstig. „George — toè zing niet. ...”

„Ben je er nog niet over heen?”

„Nee — ik vin ’t akelig, naar, afschuwelijk.” „Dwaasheid. Later geef je me gelijk.”

„Nooit — ’t is net of je spekuleert op elkanders dood. O, wat vin ’k ’t cynisch!”

„Wies,” redeneerde hij voor de zooveelste maal, maar nu èrg-overtuigend: „hoe kun je zoo kinderachtig zijn?” Wat heeft cynisme met de eenvoudige quaestie te maken. Ik ben sterfelijk — jij ben sterfelijk. We moeten eens dood. Doe ’r wat tegen! . ...” „Nou — hou op!” verweet ze.

„ . . . .En als jij 't cynisch noemt om met ’n fèit, ’n fèit rekening te houen, dan snap ik niet meer wat cynisme is. We zijn toch geen struisvogeltjes, lieve meid!”

Ze zweeg. Het deed haar zeer dat hij zoo spottend over die dingen kon spreken — nu nog had ze er spijt van dat ze haar toestemming gegeven had. „Nou?” vroeg hij, lachend haar hand drukkend. Ze bleef zwijgen, keek het raampje uit, bedrukt. Hij hield aan.

„Zie je, Wies, ik vin ’t niet aardig dat je op ’t laatste oogenblik nog mokt. Heb ik je gister dan niet heelemaal overtuigd?”

„Nee,” zei ze nerveus-driftig, „al praat je duizend jaar dan neem je ’t nare gevoel niet weg. Als jou

Schetsen Falkland. IV.    4