Laten we vader eruit gooien

un nombre utile aux sages,’ ik kan de zin niet eens meer kwijtraken. Oom Ricardo is al lang weer op weg naar Boedapest, hij had helemaal geen ondergoed bij zich in deze kou, denk ik. ‘...nombre utile aux sages.’ ‘Hoeveel is een pond eigenlijk?’ ik keerde me om en naar het kind achter me. De aardrijkskundeleraar stond erop te weten wat ik gevraagd had, in plaats van naar de zijriviertjes van de Donau te informeren, die ik voor ditmaal toch zo goed onthouden had. Ik probeerde nog vlug als een bezwerende formule: Isar, Inn af te brabbelen, maar het hielp niet meer. ‘Wat pond, hoe pond, wie pond?’ vroeg hij woedend; hij dacht dat ik iets over zijn dikte geïnsinueerd had.

En zelfs met mijn grondige kennis van alle kleine zijrivieren van de Donau kon ik mijn vader dit keer geen plezier doen - ik kreeg ‘ponden’ straf - leraren willen ook wel eens geestig zijn en zeggen dan 'ponden straf. Overigens moeten de ponden van mijn vader oom Ricardo ditmaal geluk gebracht hebben - lang na de vreemde opwindende herfstdag met Chopin, bedelaarskleding, rum, getinte brui-loftshandschoenen en de verhalen van sterfbedden, wijnrestaurants en ‘daarginds’, kwamen er telkens kleine pakjes voor me uit Warschau, Koningsbergen, Florence en Parijs, kleine gouden voorwerpen om aan bedelarmbanden te dragen, geloof, hoop en liefde voor stellend, een Italiaanse broche met bergkristal, dat ik voor diamant hield en een gouden madaillon met de portretten van oom Ricardo en een prachtige dame erin - tot grote verbazing van mijn familie. De dame was een Baltische barones die zo op oom Ricardo gesteld was, dat ze kasteel, baron en alles wat daarbij behoorde in de steek liet om hem overal te volgen. Heel mijn nette familie sprak er schande van dat zo’n mauvais sujet eigenlijk nog zo goed terechtgekomen was. Alleen mijn vader zei: ‘Ik heb Richard altijd een aardige vent gevonden, levendig, charmant en een beetje gek, maar zeer onderhou-

94