Laten we vader eruit gooien

dompteur en hij lijkt op Antinus,’ met de klemtoon op de voorlaatste lettergreep daar ik die naam als een klassieke variatie op het Hollandse Tinus beschouwde. ‘Antinous,’ verbeterde Tom me, ‘hoe weet je dat van Antinous?’ ‘O, ik weet alles van ze,’ beweerde ik met enige overdrijving en alsof ik familie was van alle Olympische en andere góden, ‘ze zijn mooi, ze staan in het museum in gips, maar gisteren op de kermis in een trui - en hij heet Carlo. Je hoort en voelt hem niet lopen, als hij naast je gaat, zo licht loopt hij

-    ik geloof op gymnastiekschoentjes of zo iets.’ ‘Nee, op trijpen pantoffels, een klein eindje ben ik nog achter jullie aan gegaan, nadat je me zo lang had laten wachten...’ Toms gezicht was doodsbleek geworden, ‘toen kon ik niet verder, begrijp je - Antinous op trijpen pantoffels en jij, jullie liepen beiden heel licht en heel vlug.’

Er zijn dagen dat alles hetzelfde is en men niets nieuws of interessants ontdekt, niets vrolijks, niets doodtreurigs, niets om te juichen, niets waar je oneindig lang om moet huilen

-    de pa- en moe-dagen noemde ik ze in die tijd: er gebeurde niets dan wat straf, wat gezeur en wat verveling - ontbijt, twaalfuurtje en middageten. En plotseling, in een paar dagen, ontdek je alles - de doorsnee-gemeenheid, de triomf, de schoonheid en het geluk - en het bittere vreselijke ongeluk. Ik had er nooit aan gedacht dat Tom ongelukkig kon zijn. Ik wilde graag ziek zijn, om van alles af te zijn en plezierig in bed te liggen of, als Tom, met uiterste hoffelijkheid door iedereen behandeld te worden en bovendien nog om vier uur met een prachtig rijtuig van school afgehaald te worden - een ruitijg met een heerlijk kastanje-glanzend paard ervoor. Ik ontdekte nog meer: ook Tom was mooi -en ik zei het hem direct - anders mooi dan Carlo; ik ging lang op het onderwerp in, ik ging lang op alle mogelijke dingen in; de krukken, de schoonheid, het kastanje-kleurig paard, de vieze gezichten van de bolle en de spleetoog - sla

70