Laten we vader eruit gooien

Carlo heette Carlo, omdat zijn moeder een Italiaanse was en ik verwachtte iets prachtigs te zien op moeder-gebied, een soort Venus van Milo met gouden oorringen en een kleurige doek om het hoofd. Doch denkelijk was Carlo een ondergeschoven kind, want de moeder scheen al heel oud en had geen tanden meer. Ze kwam van achter een stuk zeildoek te voorschijn - ik dacht, dat ze daar had zitten toveren of zoiets - ik achtte alles mogelijk bij deze bijzondere mensen. En er waren grote mogelijkheden in deze familie. Er waren ten eerste al dertien kinderen geweest, waarvan Carlo de jongste was en twee doodgevallen waren - één bij een looping the loop en de andere bij een trapeze-act. De Italiaanse moeder begon zacht te snikken en kwam met een map heerlijk fantastische foto’s aandragen: de doodgevallen broers van Carlo waren in verschillende houdingen bij de moei-lijkste toeren gefotografeerd - zelfs de looping the loop stond erop, waar de broer Giulio alleen maar in de lucht als een spartelende vis te herkennen was. De broers hadden al snorretjes, zodat ze als góden niet in aanmerking kwamen. Sommige der zusters daarentegen waren in nauwsluitend tricot al weer een soort fantasiegodinnen met sterren en bloemen in het haar en in de moeilijkste dans- en acrobatiekstan-den afgebeeld. Enkele hadden iets met Engelse lords en Franse markiezen te maken. Over ’t geheel genomen schenen de dochters van deze familie er beter aan toe te zijn dan de zonen. Afgezien van Carlo - die was er goed aan toe, hoe dan ook, al stond hij de ene maand als uitroeper bij een menselijke-abnormaliteiten-tent en de andere maand maar doodgewoon als bediende bij een tante die poffertjes bakte. Carlo was een der Griekse góden - voor de afwisseling op aarde gekomen - bruin, glimlachend, zeker van zichzelf. En later werd hij dan dompteur. Ik twijfelde eerst, of dompteur iets bij de abnormaliteiten of bij de poffertjes zou zijn - doch tijdens een der volgende Franse lessen op mijn vre

67