Laten we vader eruit gooien

Bij deze trui droeg hij een donkere manchesterbroek. Zijn gezicht was volkomen gaaf, zonder puisten, oneffenheden of verkeerde vouwen erin. Het was matbruin van kleur, en eigenlijk had ik nog niet zulk een mooi gezicht gezien -behalve in de gipszaal van het museum, waar ik wel eens tekenen mocht op vrije middagen. Die jongen van de draaimolen had hetzelfde triomfant rustige van de Griekse góden en dan had hij nog ogen, goudbruine glanzende ogen met dichte donkere wimpers. En wanneer ooit een der Griekse góden ter afwisseling van de vele metamorfosen draaimolenjongen was geworden, dan zou hij zó aan en op de rijdende carrousel gesprongen zijn - panterachtig, elegant, niet te vlug en niet te langzaam met een prachtige, lome sierlijkheid. Hij vroeg als een gewoon iemand, toen ik mijn rittenboekje wilde kopen: ‘Wil je een keer voor mij draaien ?’ Hij deed alles tegelijk: rittenboekjes verkopen, orde bewaren, door ‘alla daar’ te zeggen, en zich met mij bemoeien. Ik heb op de schimmel, de zwaan en in de schommels gezeten. En aldoor draaide ik voor de jongen, die op een Griekse god leek en Carlo heette - en van wie alles was, de muziek, de serpentines, de onvergetelijke draaimolengeur, alle dieren en de met rood pluche beklede schommels erbij. Men beleeft maar enkele ogenblikken van hoogste glorie in zijn leven -sommige mensen moeten er beroemd voor zijn, andere dronken, en enkele verliefd. Ik zat op de schimmel, drie ritten achter elkaar, en de god, Carlo geheten, gaf de bolle en de spleetoog te verstaan, dat ze met hun meiden ophoepelen konden - ‘en kies in ’t vervolg wat knappers uit dan die stofdoeken,’ raadde Carlo de spleetoog en de bolle aan. En hij stond met zijn scherpe kin vlak voor hun ordinaire laffe gezichten - precies als in Nick Carter of op de film ‘Het uur der Wrake’ of iets anders, waar het hard tegen hard gaat, de edele overwint en de laffen en gemenen eerlijk hun welverdiende straf krijgen.

66